06.11.2018
Zr. Myriam
Zr. Myriam - Een getuigenis
Leven vanuit de vreugde van het moment waarop Jezus mij heeft aangekeken!
Deze vreugde mocht ik in 1994, op de leeftijd van 11 jaar ervaren. Tijdens de stilte van een eerste persoonlijk rozenkransgebed kwam de spontane gedachte in me op: “Wat moet het mooi zijn om zuster te zijn!”. Het vervulde mij met een diepe vrede en vreugde. Als tiener probeerde ik deze ervaring weg te denken door de gedachte: “Ik was nog zo klein, dat kan nooit serieus geweest zijn.” Ik had het niemand verteld, dus niemand kon me er aan herinneren. Maar natuurlijk had ik de Heer zelf niet ingerekend! Als tiener en jongere werd ik steeds weer aangemoedigd en uitgedaagd mijn geloof en vriendschap met de Heer te verdiepen. Dit gebeurde dankzij mijn gelovige ouders, de Geestelijke Familie Het Werk waartoe mijn ouders sinds 1985 behoren, mijn drie broers en zus, een grote gelovige vriendengroep, de verschillende Wereldjongerendagen en mijn grote liefde voor de Kerk, waar ik me thuis en geborgen wist. “God blijft trouw, zichzelf verloochenen kan Hij niet” (2 Tim. 2, 13).
De trouw van God aan zijn plan met mijn leven werd mij duidelijk tijdens mijn studententijd. Van 2001 tot 2005 volgde ik de lerarenopleiding in Mechelen. In die tijd kwam ik in contact met verschillende gemeenschappen, met godgewijde mannen en vrouwen, seminaristen en priesters. Het viel me op dat ze allemaal stralende en blije mensen waren. Tot mijn grote verbazing startte hun roepingsverhaal vaak met: “Als kind heb ik voor het eerst ervaren dat God me riep …”.
Rond mijn 21e wakkerde hierdoor mijn zoektocht naar Gods plan voor mijn leven in de stilte van mijn hart weer aan. “Zou het toen, tien jaar geleden, toch serieus bedoeld geweest zijn!?” “Maar, wat met mijn eigen plannen en wensen en vooral mijn vrije wil? Met een gezin zou ik toch ook veel goeds kunnen doen voor God en zijn Kerk?” Tegelijkertijd geloofde ik dat enkel Gods wil mij werkelijk diep gelukkig zou kunnen maken. In september 2005 begon ik te werken als leerkracht op een Katholieke privéschool in Brussel. Ik heb er twee jaar lang met veel vreugde gewerkt.
In januari 2006 ging ik met de Emmanuelgemeenschap naar Paray-le-Monial (FR). Er werd reclame gemaakt voor de ‘Emmanuel School of Mission’, waarbij jongeren een jaar lang samen leven, bidden, werken, hun geloof verdiepen en erop uittrekken om te evangeliseren. “Geef één jaar van je leven aan God!” klonk de uitnodiging. “Eén jaar?”, dacht ik bij mezelf, “Als ik mijn leven geef, dan helemaal”. Geschrokken van mezelf, ervaarde ik weer diezelfde innerlijke vrede en vreugde van “het moment waarop Jezus mij heeft aangekeken”. Ik had iets begrepen: “God heeft een plan niet alleen om mij gelukkig te maken, maar door mij ook anderen. Wat God van mij vraagt, is een deel van een groter geheel, zijn grote Verlossingsplan. Wie ben ik dan om dat wat Hij van mij verlangt, opzij te schuiven?”
“Ik ben een schakel in een ketting”, bad de zalige Kardinaal John Henry Newman. Korte tijd daarna kwam ik zoals iedere maand met enkele vriendinnen samen in een huis van de Geestelijke Familie Het Werk om met de zusters de brieven van Paulus te verdiepen. Eén van de jongeren vertelde toen dat ze zich voorbereidde om in te treden in de gemeenschap. Wat was ik blij dat zij had durven springen in dit plan van God met haar leven! Haar ja-woord heeft werkelijk mijn ja-woord aangemoedigd.
In 2006 gaf de Heer mij tijdens een retraite in Klooster Thalbach te Bregenz (Oostenrijk) het laatste duwtje in de rug. Ik ervaarde er toen: “Dit is mijn thuis, hier ligt Gods plan voor mijn leven. Ja, dit wil ik”. Meteen kwam die diepe vrede en vreugde van toen terug. Het leek alsof een hele last van mijn schouders viel. De last van die innerlijke strijd tussen mijn eigen wensen en plannen en Gods Wil. Op 24 jarige leeftijd ben ik op 8 september 2007 in de Geestelijke Familie Het Werk ingetreden.
Na een eerste waardevolle vormingstijd in Rome, enkele jaren in Littlemore (Engeland) waar we mensen van over de hele wereld rondleiden in het huis van Kardinaal Newman, ben ik nu al bijna acht jaar in Nederland in ons huis Het Korenveld in Merkelbeek. Van hieruit zetten we ons in voor familiecatechese; sacramentenvoorbereiding; geloofsavonden; een maandelijks gebedsuur voor roepingen in de parochiekerk; het aanbieden en leiden van bezinningsdagen en -weekenden voor jong en oud; deelnemen aan activiteiten van het bisdom en het dorp; parochiewerk in Nederland en België, alsook in de parochie van een internationale militaire basis de catechese coördineer en kinderen, jongeren en volwassenen voorbereid op de sacramenten; en last but not least een thuis bieden in de Kerk aan allen die hier naar ons huis Het Korenveld komen.
Dat mag ik inderdaad iedere dag steeds meer ervaren. Geen louter oppervlakkig geluk van een comfortabel leventje, maar het diepe geluk van het leven in vrede met Gods Wil; van het groeien in liefde tot de Heer en zijn Mystiek Lichaam, de Kerk; van het meewerken met zijn plan voor mijn leven en dat van anderen; van het zich totaal geven in dienst aan God en de mensen; kortom het intense geluk “van het moment waarop Jezus mij heeft aangekeken”!