07.06.2019
Korenveld
Handen uit de mouwen
Als parochieassistente
Vertel eens iets over jezelf en over je achtergrond?
Sinds enkele jaren woon ik, samen met mijn medezusters, in onze gemeenschap in Merkelbeek (Nederland). Vooraleer ik zuster werd haalde ik in Leuven een bachelorsdiploma in de rechten en later in Tilburg, als zuster, een Master in theologie. Vandaag werk ik voor het bisdom Hasselt als parochieassistente in de parochies van Maaseik.
Wat zijn dingen die je heel belangrijk vind in het pastorale werk?
Ik vind het heel erg van belang dat mensen ontdekken dat het geloof in God een absolute meerwaarde is voor hun leven en niet het omgekeerde, dat het geloof hun leven zou inperken. Dat laatste is iets wat vele mensen de dag van vandaag oprecht denken. Men zou het soms kunnen geloven door de vele negatieve berichten in en over de Kerk. Maar soms denk ik ook door het feit dat in de tweede helft van de vorige eeuw, in onze streken het geloof werd gereduceerd tot een aantal regels of tot een maatschappelijk systeem waarbinnen het christelijk leven georganiseerd werd. Dat God echt Iemand is, die mij kent, die mij liefheeft, en die voor mij het beste wil, dat vind ik een heel belangrijke boodschap voor deze tijd. Jezus heeft het zelf gezegd: “Ik ben gekomen opdat gij het leven zou bezitten, het leven in overvloed”
Je bent parochieassistente. Wat zijn jouw concrete taken?
Binnen de pastorale eenheid is catechese mijn hoofdtaak. Ondertussen heb ik geleerd dat je voor de grote groep eigenlijk het beste een actieve bijeenkomst kan organiseren om dan effectiever over het geloof te kunnen spreken. Binnen onze parochies is er bijvoorbeeld een projectje met de vormelingen dat heet “Handen uit de mouwen” en dat heel succesvol is. Dit gebeurt op vrijwillige basis, het is dus geen les waar je verplicht naartoe ‘moet’ komen. De vormelingen worden uitgenodigd om hun geloof in de praktijk te zetten en hun handen uit de mouwen te steken. Want geloven is niet iets dat je uitsluitend op zondag in de kerk doet. Geloven heeft met je hele manier van leven te maken. Zo gaan we op woensdagmiddag naar het woonzorgcentrum, maken een wandeling met de bejaarden, slaan gewoon een praatje, organiseren een quizmiddag of spelen gezelschapspellen. Maar we trekken ook de straat op om wafels te verkopen en plaatselijke goede doelen steun te geven of we houden een inzamelactie voor de minderbedeelden. Vanuit ons geloof doen we dus iets voor een ander omdat die ander eveneens door God is geliefd.
Een andere project waar ik op dit moment bij meehelp zijn de feestelijkheden rond twee belangrijke heiligen: Harlindis en Relindis. Ze leefden en werkten in de 8ste eeuw in Aldeneik en omgeving. Hun relieken bevinden zich samen met een grote kerkschat die in de loop der eeuwen verzameld is, in de crypte van de centrumkerk van Maaseik. In 2022 wordt er ter ere van de heiligen Harlindis en Relindis een Ommegang georganiseerd. Voor mij zijn zij een voorbeeld dat hun sterke verbondenheid met God hen tot grondleggers heeft gemaakt van cultuur en beschaving in Maaseik. Hun geloof heeft hen daartoe de kracht en de capaciteiten geschonken. Zoals ik in het begin al zei, heeft dat levendig geloof voor hen letterlijk een wereld geopend. Vanuit de stuurgroep voor deze Ommegang werd mij gevraagd de boodschap van hun leven te vertalen naar deze tijd. Dat wordt de leidraad voor de Ommegang in 2022.
Wat zijn volgens jou de grote uitdagingen in je werk als parochieassistente?
De grootste uitdaging is de verkondiging van het geloof zelf. In die zin vind ik de woorden van Paus Franciscus zeer actueel: “naar buiten met de vreugde van het Evangelie”. Als gelovige volstaat het niet om gezellig onder elkaar te vertoeven. Wanneer wij zelf Christus in ons leven hebben ervaren, dan kunnen wij niet anders dan daarover verder vertellen en getuigen. Ik verwacht niet dat die woorden de grote massa zullen bereiken maar we moeten wel bereid zijn om de mensen die op zoek zijn naar zin en waarheid, handvaten aan te reiken.
Is het niet moeilijk om in deze tijd van het geloof te getuigen? Paus Benedictus XVI zei eens dat deze tijd een gunstige tijd is voor de christenen, want nu kunnen we zijn wat we moeten zijn: zout van de aarde en licht van de wereld. Ook de eerste christenen waren geen meerderheid maar wel een betekenisvolle minderheid. Het is dus in zekere zin normaal dat de christenen niet de meerderheid zijn. Maar dat biedt zoveel nieuwe kansen: ik ontmoet mensen die nog nooit echt over God hebben gehoord, mensen die God opnieuw ontdekken, mensen die dankbaar zijn voor de steun en de hulp die ze ontvangen door de gemeenschap van de Kerk en kinderen en jongeren die veel vragen stellen over Jezus’ aanwezigheid onder ons in de eucharistie. Dat zijn de waardevolle momenten.